Mijn wereld
We waren stralende prinsesjes
De tuin was onze wereld
We leefden van rode besjes
Er was niets dat ons kon deren
De winter stonden we niet toe
Ja, in zomers leefden wij
Het felle zonlicht nooit te moe
Er ging geen enkele dag voorbij
Op de vleugels van de wind
Volkomen zonder zorgen
Dachten wij zoals een kind
De angst voorgoed verborgen
Naar die mooie droom verlangend
Kijk ik naar dit leven
Door de duisternis bevangen
Waar is mijn wereld toch gebleven
Reacties op dit gedicht
| Evenstar21: | Dinsdag, september 09, 2003 16:36 |
| mooi gedicht, helaas een treurig einde....kuzzzzzz | |
| Brigie: | Dinsdag, september 09, 2003 15:40 |
| heel mooi geschreven blijf er toch in geloven, wie weet komt het allemaal trug!!! liefs, |
|
| Caroline van Geel: | Dinsdag, september 09, 2003 15:18 |
| Echt een heel mooi gedicht, jammer dat ik je niet kan helpen, ik ben die mooie wereld ook al een tijd kwijt, kus Caro | |
Over dit gedicht
| Auteur: Galathil | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 september 2003 | ||
| Thema's: | ||