dementie
Zo eindelijk ik ben thuis,
ik heb mijn dagje wel gehad.
Ik heb zo ontzettend druk gehad,
ik was blij als ik even 5 minuten zat.
Mensen uit bed halen,
wassen en klaar maken voor de dag.
Nou je zult niet geloven,
wat ik allemaal hoorde en zag.
De ene zong de hele tijd,
de andere was constant negatief.
De ene mevrouw maakte de hele tijd ruzie,
en de andere was zo lief.
Het is zo moeilijk en zwaar werk,
je moet je een houding geven.
Anders kun je doen wat je wilt,
maar valt er niet in het beroep te leven.
Sommige waarderen wat je doet,
van de ander krijg je een klap.
En tsjah waarom ik weet het niet,
misschien ontwetend misschien voor de grap.
Het laatste eindpunt voor de bewoners,
ze zijn aan het einde van de weg.
Want aan dementie kun je niets doen,
als je het treft is het gewoonweg dikke pech...
Reacties op dit gedicht
| patris: | Zondag, december 14, 2003 10:42 |
| Ik heb hier echt respect voor. En een heel mooi gedicht. Liefs patris |
|
| Hans Winter: | Woensdag, september 10, 2003 11:18 |
| laat die zwaarte je lichter maken, waarde voegt het immer aan je toe, en velen zul je kunnen raken. groetje, hans |
|
| hadassah: | Dinsdag, september 09, 2003 18:50 |
| zorgen voor een ander is wel een van de beste beroepen. En ik heb er ook heel veel respect voor. en dit is echt een super goed gedicht! | |
| Boudaatje: | Dinsdag, september 09, 2003 18:36 |
| idd het kan soms zwaar zijn werk oude mensen verzorgen. Maar als je dat met je hart doet, is het niet meer zwaar, maar wordt iedere dag dat je voor hen kan zorgen een prachtige dag een dag om naar uit te kijken.... knuffie Boudaatje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: -guardian-angel- | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 09 september 2003 | ||
| Thema's: | ||