laat me met rust!
niemand begrijpt mij.
alles wat ik ook zei.
ze hoorde het niet.
ik zat vol verdriet.
wou alleen zijn.
al die pijn.
ik kan het alleen wel aan.
ik heb altijd alles alleen gedaan.
toen waren jullie er toch ook niet?
toen lieten jullie me alleen met al mn pijn en verdriet.
en nu het te laat is komen jullie terug?
maar vergeven gaat niet zo vlug.
jullie hebben me kapot gemaakt.
daardoor ben ik mezelf kwijtgeraakt!
wat ben ik nu nog?
HELEMAAL NIKS TOCH!!
ga maar vlug.
ik moet jullie niet meer terug.
alles wat ik ook zei.
ze hoorde het niet.
ik zat vol verdriet.
wou alleen zijn.
al die pijn.
ik kan het alleen wel aan.
ik heb altijd alles alleen gedaan.
toen waren jullie er toch ook niet?
toen lieten jullie me alleen met al mn pijn en verdriet.
en nu het te laat is komen jullie terug?
maar vergeven gaat niet zo vlug.
jullie hebben me kapot gemaakt.
daardoor ben ik mezelf kwijtgeraakt!
wat ben ik nu nog?
HELEMAAL NIKS TOCH!!
ga maar vlug.
ik moet jullie niet meer terug.
Reacties op dit gedicht
| monique: | Donderdag, juni 14, 2001 19:28 |
| waren t maar vrienden :( | |
| Leintje: | Donderdag, juni 14, 2001 14:57 |
| ik begrijp helemaal wat je nu schrijft, meis laat ze allemaal vallen, dit zijn geen goede vrienden voor je. ik heb het ook meegemaakt en je hebt niets meer aan ze. LAAT ZE GAAN, JE BENT VEEL MEER WAARD!! xxx Marjolein | |
Over dit gedicht
| Auteur: taphania | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 27 februari 2001 | ||
| Thema's: | ||