Donkere wolken pakken zich samen en verdrijven de zon met 1 gebaar.
Dondergeroffel weerklinkt en dijt mijlenver uit,
terwijl een bliksemschicht zich vlijmscherp door de hemel klieft.
Vluchtend beschermen we ons tegen de regendruppels
die als tranen uit de lucht komen vallen.
Is dit een echt onweer of een weerspiegeling van ons 'gevoel'?
Een vlucht voor ons verdriet,
veroorzaakt door woorden/daden die ons diep hebben geraakt
en waarvoor we geen troost kunnen vinden?
De schouder om op te huilen, die steun en toeverlaat..
als we die hebben gevonden,
zal het gruwe weer langzaam overgaan.
Die dag, ook al lijkt hij ver weg,
bekijk je 't leven door een roze bril
en voel je je weer gelukkig en blij.
Klaar om de wereld te trotseren!