Het vreemde was eigenlijk dat mijn humeur er niet onder leed

ik had verwacht kapot te gaan van woede, mezelf opgeblazen

rood en vol van ontploffingsgevaar, licht ontvlambaar haatdragend

of dodelijk sarcastische opmerkingen plaatsen op vervelende momenten

Normaal ben ik zo, wraak is dan de enige optie die er in me opkomt

dan graaf ik uit mijn achtertuin de strijdbijl op om vijanden te scalperen

sla ik mezelf op de borst als die rood ziet van bloed van opponenten

Zing ik krijgsliederen en stift ik mezelf onder met camouflagestiften

Als ik dan op zo'n moment uit de struiken getijgerd kom, of uit een boom

geslingerd met enterhaak en kapmes, slagzwaard en lans, malienkolder

is mijn enige doel te moorden, onschuld, vrouwen en kinderen eerst

Terwijl ik luidkeels Schlager klassiekers zing voor extra pijn en lijden

Ik zou niet hebben gerust totdat ik heerser was van het door mij

gestichte bloedbad, de ledematen op bergen rond me opgestapeld

Ik tot mijn knieen in het bloed, mijn vlag in de lucht, overwinnaar

van het kwaad, amen, en dan, dan pas koel ik af, kom ik tot mezelf

Maar vandaag, vandaag was anders

waarschijnlijk lag het aan het feit dat het lastig

ruzie maken is met een

scheermesje