An Sofie
An Sofie
Het is de angst voor onder ogen komen
De leegte van jou handen
Een kist die veel te hol klinkt
Hout dat koud onder mijn vingers glijdt
Levensloos zoals de laatste keer
Je haren niet hoe je die graag had
De krop in mijn keel wordt groter
Angst je weer te verliezen in het hart
Ze noemen mij jou moordenaar
De dooddoener van jou leven
Wat ze niet konden zien
verkropping en verborgenheid
Je bent gestikt tussen je eigen muren
Verloren gelopen in je eigen ziel
Het schuldgevoel dat knaagt aan mij
Dat ik je nooit gevonden heb
Reacties op dit gedicht
| aidan: | Donderdag, oktober 30, 2003 00:06 |
| jij weet net zo goed als ik dat de mensen die dat beweren het recht er niet voor hebben, meiske.. je had de macht niet in je om dit te beinvloeden.. hoe kun je jezelf dan de schuld geven?? ps. macht is niet weten, macht is kunnen handelen.. je wist bepaalde dingen maar je kon weinig doen.. liefs frits.. |
|
| diddo: | Zondag, september 14, 2003 21:46 |
| ze wou niet gevonden worden. dat weet je best. daar kon jij niets aan doen. ze mag blij zijn emt een vriendin als jij. dat mensen jouw zien als moordenaar is gewoon afreageren wat zeer onterecht is. | |
| wil melker: | Zondag, september 14, 2003 15:55 |
| Lieve lenore.. een mooi stemmig gedicht. het schuldgevoel is onterecht. Volwassenen moeten dat gevoel hebben. Kinderen in aanleg niet, niet over leven en dood. Sterkte. wil |
|
| brinkieloontje: | Zondag, september 14, 2003 13:20 |
| heel mooi gedichgt... | |
