Stilletjes neemt de wind zijn woorden mee.
Bewonderd zijn innige geloof,
met de bedoeling het de bomen te vertellen.
Gezuiverd van al zijn verkeerde zonneschijn
aangetast door zijn directheid
blijft de wereld maar draaien.
Ongeloof en respect voor het verse vlees
geeft in het donker zijn kleine versnelling.
Bedonderd door bliksemsnelle vragen
vinden die uiteindelijk toch hun geluk.
Een doorheen kijkende muur
heeft uiteindelijk niets te bieden
verlorend zoeken de ogen hun weg
maar de waarheid komt niet aan het licht.
Een schaduw van twee vrolijke gezichten
blijft een herinnering
maar geen bestaan
tot een klein miesje verlorend door die sterren
kijkt, hoe het nog nooit heeft gedaan.