De lichtjes die nooit doven
De maan, sterren en zon
zien mij komen en gaan
tot dromen
de dichte ogen
ook zicht geven
Wat mijn licht raakt
doet verdomd verstommen
Wat donkergrijs en medogenloos is
hangt ons het licht uit
De reuk, oorschelp en ogen
neuzen in mijn gedachtenstroom
tot zien
slechts in fictie
een feit is
Wat mij licht raakt
doet zwaar verstaan
Wat geel en medogenloos is
Hangt ons ons bed uit...
zien mij komen en gaan
tot dromen
de dichte ogen
ook zicht geven
Wat mijn licht raakt
doet verdomd verstommen
Wat donkergrijs en medogenloos is
hangt ons het licht uit
De reuk, oorschelp en ogen
neuzen in mijn gedachtenstroom
tot zien
slechts in fictie
een feit is
Wat mij licht raakt
doet zwaar verstaan
Wat geel en medogenloos is
Hangt ons ons bed uit...
Reacties op dit gedicht
| Guido van Spellen: | Woensdag, september 17, 2003 00:37 |
| dank je zeer, tim! | |
| tim balthazar: | Dinsdag, september 16, 2003 21:35 |
| heeeeeeeel mooi groetjes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Guido van Spellen | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 16 september 2003 | ||
| Thema's: | ||