Ophelia
Verscheurd spinzag doelloos
Wapperend in kille najaarswind
Verkleumde handen gevoelloos
Tastend in leegte, vindt
Spiegelscherven verstrooid
Verbrijzeld door de tijd
Hart dat nimmer ontdooit
Verkrampt door angst en spijt
Zilte dampen tranen
Irissen troebel bevend
Verloren verziekte granen
Verstrooid niets gevend
Zwalpend door het leven
Machteloos
Kan niemand mij geven
Ophelia, gouden roos
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Vrijdag, september 19, 2003 11:35 |
| Diep-treurig,dit. Je brengt die versplintering goed over. 'spinRag', zeker? |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jan Ratelaar | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 17 september 2003 | ||
| Thema's: | ||