Andalucia (1)
hoog
warmte brandt even in mijn dichtgeknepen
ogen. versteende vingers volgen en strelen
verschroeiend verlangen: hoog en sterk te staan
na zoveel - opnieuw tasten naar zon op
ruwrode stenen die lang hard zijn geweest. ze
probeerden en trotseerden en toch na al dit
verleden sterker dan alles en mij. verval vast-
gehouden, en nog: er staan. nog steeds.
::: bij het Alcazaba, Almeria :::
Reacties op dit gedicht
| *Sofieke*: | Donderdag, september 18, 2003 18:22 |
| Torenhoge wolken krullen naar de zon toe Ze proberen de zachtheid van jouw woorden te kussen... Zonnestralen priemen doorheen het diepblauwe water. Vissen, leven. Knap... You know i'm your biggest fan ;-) |
|
| Stompie: | Donderdag, september 18, 2003 14:18 |
| Prachtig hoe je eigen grootsheid en verval naast een eeuwenoud monument durft te plaatsen. Moedig, ook. | |
| waterval: | Donderdag, september 18, 2003 00:21 |
| zowel het beeld als het gedicht....Schitterend.... Liefs,... van waterval~~~ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pooky | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 september 2003 | ||
| Thema's: | ||