Brood en tonnen vol water
Telkens als de dauw van de bladeren
wolkjes vormt in de lucht
Kijkt hij door zijn vermoeide lenzen
slaakt hij een diepe zucht
Voor hem de Kilimanjaro niet te
bedwingen door mensen
Rondom de top een witte waas
vol dromen en wensen
In zijn hoofd vuurt hij zijn verlangens
richting berg omhoog
Vormen samen met de druppels een
overspannen regenboog
Dan pas kan hij weer ontspannen
lui liggen in zijn stoel
In plaats van verwrongen gedachtes
die missen elk doel
De savannah nu leeg en voor hem alleen
wordt hij stil van binnen
Alle verlies verloren in de lucht
kan hij alleen nog winnen
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Han Sterk |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 september 2003 | ||
| Thema's: | ||