Het blijft me verbazen
Hoe een mens kan worden
Tot hoe anderen hem zien
Gedreven, als koeien, in horden
Het verkeer van zijn leven
geregeld door de druk
Die elk van ons lijkt te leiden
Stuk voor stuk
Even stil blijven staan
lukt niet meer
Telkens worden we voortgeduwd
keer op keer
In het dichten
probeer ik uit te breken
Om tijdens de duur van enkele woorden
Heel eventjes de kop uit te steken
De dingen te bewonderen
Zoals ze willen worden bekeken
Geluk overvalt me onverwacht
En je mag mij blijven smeken
Nooit hou ik op met dichten
Het laat me even leven in dromen
Daarom bid ik mijn hart
Deze momenten, woorden te laten komen
Op papier geplaatst
Dit overweldigende gevoel
De lezer zit te glimlachen
Die weet wat ik bedoel
Een woord van dank
Wordt hier door mij gericht
Tot hen
Die deze kunst hebben gesticht
Die het ons toelaten
Echter te geven
Ja misschien zelfs...
Echter te leven