Andalucia (3)
leeuweeuwen
vaak heb dit gewild: vroeger fijnknijpen
in mijn gebalde vuisten. hier kan ik niet
anders dan verstomd verleden strelen,
perfectie haken in een blik. klein voelen
in de drang dit wonder lang te vangen:
leeuwen die in al hun kalmte eeuwen
uitschreeuwen. en ik doodstil zo amper
oog in oog met deze twaalf. wild geworden
van niet weten waar kijken, niet wijken
van intens intiem. zachtjes knijpen
in dit moment, gromlachen om zoveel
ontastbaarheid binnensmonds. en dan weer
volop jij: mijn ruwe herinnerhand opengeplooid
in later: wij en je trekt me even bang mee.
::: bij de Patio de los Leones, Alhambra Granada :::
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Maandag, september 22, 2003 10:25 |
| Heel mooi, dat werk met knijpen en tasten. In die 'herinnerhand' het tijdsbesef. Alsof een kind, buitenstaander, je naar de toekomst trekt, op het eind. Vreemd einde, overigens. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pooky | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 september 2003 | ||
| Thema's: | ||