Duizend bommen en granaten
ontploffen in m'n hoofd
nu slechts een verdord maanlandschap
met onzichtbare kraters

de scherven geven een bloedsmaak
de wijn valt in zwijm in mijn maag
leider van de muiterij

kankers vol tumoren
verschuilen zich
voor m'n patrouillerend afweersysteem
mijn Hart is neutraal, doch beschimpt
door liefde die niet weg mag uit schrik
wie zou trouwens willen mijn liefde,
een bitter afkooksel
van onuitspuwbare gevoelens

Toch iets dat ik dan mee zal nemen
naar het Zwarte Woud waar ik
steeds sneller naartoe loop
en de weg opgeblonken met goud
met mijn schaakmat lichaam
zal vervolledigen.

21-9-03
Aan mijn dierbare vriendin Valentine Rupelmond.