Mijn leven is een vuilnisbelt,
En ik sta er boven op,
Ik sta maar wat te staren,
Stemmen in mijn kop.

Ik luister naar wat ze zeggen,
De tranen beginnen te komen,
Ik begin te rennen,
Weer het hazepad genomen.

Ik ren nu om het hardst,
De stemmen worden schril,
Ik wil niet horen wat ze zeggen,
De waarheid is zo kil.

Ze vertellen wie ik ben,
En dat geen ander weet,
Dat ik diep vanbinnen,
Mijn eigenwaarde vergeet.

Mijn eigenwaarde is verdwenen,
Door emoties en door pijn,
Mensen die mij niet accepteren,
Voor hun moet ik anders zijn.

Ze zetten mij op een weg,
Zo hard, en zo lang,
Daar willen ze mij hebben,
Eenzaam en bang.

Ik loop over de weg,
Afvragend waar hij stopt,
Ik heb mijn hoofd gebogen,
Gevoelens opgekropt.

Ik volg de raad van mensen,
Die ik amper ken,
Die mij niet waarderen,
Niet weten wie ik ben.

Ik begin opnieuw te huilen,
Voel me eenzaam op deze weg,
Waar mensen me steeds plaatsen,
Zonder overleg.

Waar is toch het einde?
Voor mij een nieuw begin,
Moet ik dat zelf maken?
Of heeft dat ook geen zin?