Je was wanhopig,
op zoek naar vriendschap.
Omdat je de laatste maanden,
van je leven in harmonie wil schenken.

Je vond je felbegeerde wens,
in mensen die je graag zag.
Maar hun wegen gingen even
hun eigen richting.

Ze lieten je even alleen,
zonder een reden te geven.
Moedeloos en verward,
vroeg je me om je te helpen.

Door je geloof geput
uit de kracht van
mijn eigen verdriet
sprak ik met hun.

En jullie werden weer vrienden.

Je vroeg me...
Hoe je me kon belonen.

Wel dierbare vriendin...
je kan me gelukkig maken.

Door wanneer je
naar die plaats gaat,
waar je rust vindt 
en de pijn weg genomen wordt
door die helpende hand...

Me steeds in je hart houd,
zo zal de pijn bij je heengaan,
draagbaar zijn voor me.

(Carpe die, Myriam... en geloof in jezelf want je kan meer dan je denkt.)