Ik wilde je geen pijn doen.
Het spijt me zeer.
Maar het is zo verwarrend.
Alles gaat hier verkeerd.
Oke, geef mij de schuld maar weer.
Het zijn mijn gedachten die je niet aanstaan.
En je hebt het zelfs gezegd:
als je niet veranderd, dan kan je beter gaan.
Naar waar, vader? Waar moet ik dan gaan wonen.
Je zegt niks maar je denkt: dat interesseert me juist geen klote.
Vader, hou je wel van mij?
Ik weet dat ik dingen verkeer doe.
Maar, vader, alsjeblief, keer je rug niet naar me toe.
Ik ben allang niet meer blij.
Heb het zelfs een paar keer opgegeven.
Vader, hou mij toch eens in leven.
Het enigste wat ik vraag:
neem me zoals ik ben, alsjeblief aanvaar
dat ik anders ben dan jou.
Maar vader, laat me daardoor niet in de kou.
Zeg toch ene keer tegen mij:
m'n lieve dochter, ik hou van jou en wil je niet kwijt.
Vader toe, dat is alles wat ik vraag.
Ach, het wordt al laat.