Zoek mezelf terug in Wieringerwerf
Zwenkgras tussen us heit en ledig erf
Ik zwerf, zwalk, tol en val om,
Gedwee kus ik mijn geboortegrond
De landstreek die mij al langer kent
Dan ik het aan het verrekken ben.
In een roes verkerend, het besef
Dat alles van waarde zijn vergankelijkheid kent,
behalve de weerloze herinnering
welke in mijn geheugen is gekerft,
uit dronkenschap of morbide zelfbelang
de zuiverheid van mijn geweten bederft
Hier lig ik dan toch vredig
een dag zonder uren, slaap zonder dromen
verlies mezelf en verdwaal dan in
de doodlopende wegen in mijn hoofd,
strijk mijn gedachtenkronkels glad
en hoop dat ik hier nog eens sterf
in dit vervloekte Wieringerwerf