kinderkleingedachtjes

fietsje was toen rood of blauw, ik kan het mij niet zo goed meer herinneren...ik had toen een zilveren stuur en fietste mijn beentjes krom...mijn stuur glom in het zonlicht en de wind speelde toen met mijn kleren en haar...ik was nog een kind...ik dacht toen niet zo veel om het waarom en het zijn van nu...ik overwon de wind en schreewde mijn stem schor...de straat was zwart en de lucht was schraal....ik kan het mij niet zo meer herinneren ...ik was nog een kind...het schril contrast van fantasie en de werkelijkeheid van nu is maar een kinderdroom weg van me...volwassen worden is totaal niet leuk je vergeet snel alles en staat niet meer stil bij je glimmend stuurtje....maar als ik heel soms kijk naar die lachende oogjes van mijn kinderen huil ik stilletjes in me...en zie ik weer mijn fietsje scheuren door de wind...papa... kijk ik kan zonder handen...papa ...kijk hoe snel ik wel kan...mijn opgedroogde tranen zijn parels op het vaal gezicht die stiekem dromen van een gelukkig leven voor hun en maken plaats voor een liefdevolle lach naar dat engeltje die speelt met de wind...ze was toen een kind .....ze kan het haar nu nog herinneren maar later als ik weg ben boven de wind zal ze daar staan en misschien nog wel eens denken aan haar vader en haarzelf klievend door de gedachten van haar herinneringen...