Uit koele meren herrijst zij,
alsof herrezen uit de dood.
Gebroken met haar verleden,
haar verdriet gigantisch groot.
Uit koele meren herrezen,
een nieuwe ziel geboren.
Wat ooit eens was en leek,
is nu allang niet meer verloren.
Uit koele meren herrezen,
alsof weggelopen van de afgrond.
Nu leert ze langzaam aan genieten,
en sluit zacht met de natuur een verbond.
Uit koele meren herrezen,
op eigen schrille krachten.
Nu voelt ze zachtjes aan het leven,
dat al heel lang op haar wachtte.
Uit koele meren herrezen,
terug gekeerd met levenslust.
Stilletjes geniet zij meer van het leven,
en eindelijk is ze van al het schoon zich ook bewust.
10 - 10 - 2003
~Miriam~
dikkertjedap: | Zondag, oktober 12, 2003 12:37 |
Frederik van Eeden; 'Van de koele meren des doods' heb ik pas gelezen, dit gedicht sluit daar goed bij aan. groet, dd |
|
dark shadow: | Zondag, oktober 12, 2003 10:06 |
Heel mooi!!! Greets, Dark Shadow, x |
|
Wheelgranny: | Zaterdag, oktober 11, 2003 19:13 |
Wat een mooie bewoording voor een heel proces in jezelf. Prachtig! En... nu volop genieten... liefs |
|
Auteur: Rimjam | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 11 oktober 2003 | ||
Thema's: |