klaproos
onbegrip trilt tussen onze handen
raken wel elkaar, niet de kern
de harde pijn die stilte gilt de kilte
van verleden vingers – van hem
en dan voel ik weer woorden strelen
die ik niet kan zeggen, en jij weet niet
wat je horen moet – maar klank is ook
te zien in mijn ogen, ja in de taal
van wat nog lichaam is. in dat restje
leven zou je nochtans kunnen voelen
dat ik ril uit angst voor praten. begrip
is misschien dan, gedachten voor me
warmen, met woorden naast de kwestie
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Vrijdag, oktober 17, 2003 11:37 |
| Die roos heeft iets van 'dichtklappen'. Niet alles hoeft gezégd te worden, het hoge woord komt er zelden uit. Ook in niet-spreken kan men niet alles overbrengen. Ten gronde blijft een mens alleen. Voorzichtig teder gezegd. Tekst kwetsbaar als een klaproos. |
|
| green eyes !: | Vrijdag, oktober 17, 2003 01:51 |
| graag gelezen, liefs marina ;) |
|
| dikkertjedap: | Vrijdag, oktober 17, 2003 00:46 |
| Dit is diep, bepaald geen klaproos. Die bloeien veel korter. groet, dd. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pooky | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 17 oktober 2003 | ||
| Thema's: | ||