Ben hier gaan zitten op deze stoel
en wil gaan schrijven over mijn gevoel
Zoals dat altijd zo makkelijk ging
het zo "easy" schrijven over mijn mening

==

Nu zo warrig in mijn hoofd
voel me van mijn zekerheid ontzettend beroofd
Ben angstig, een beetje bang
gevoelens die naar boven komen..waren verdrongen al zo lang

==

Ik wordt nu constant zo geconfronteerd
ofdat ik van al mijn ervaringen nog steeds niks heb geleerd

==

Waar ik vroeger zo een oplossing voor zag
komt nu naar me terug...als een duivel met een smerige lach
En ik kan maar niet loslaten, niet accepteren
dat het nu tijd is om wat over mezelf te leren

==

Ben gewoon vaak zo bang en vol onzekerheid
voel me dan ook meer gevangen dan bevrijdt
Geduld zal ik in mezelf moeten vinden
als ik me ooit van mijn oude ik wil ontbinden

==