De lichtjes die nooit doven
De lichtjes die nooit doven
Straten, verlaten, eenzame duisternis over de stad
vage schijnsels verlichten wat de nacht wil verhullen
de donkerte ontfermt zich ook beschermend over mij
me behoedend voor wat mijn licht niet meer verdragen kan
zacht als een fluwelen deken onderga ik de behoedzaamheid
deze geborgen veiligheid geeft me de rust waarnaar ik verlang
innerlijke beschadiging na jarenlang onderdrukte emoties
verlangend naar de donkerte die het nieuwe geluk vooraf zal gaan
want ondanks alles zullen de lichtjes in mij nooit doven
Straten, verlaten, eenzame duisternis over de stad
vage schijnsels verlichten wat de nacht wil verhullen
de donkerte ontfermt zich ook beschermend over mij
me behoedend voor wat mijn licht niet meer verdragen kan
zacht als een fluwelen deken onderga ik de behoedzaamheid
deze geborgen veiligheid geeft me de rust waarnaar ik verlang
innerlijke beschadiging na jarenlang onderdrukte emoties
verlangend naar de donkerte die het nieuwe geluk vooraf zal gaan
want ondanks alles zullen de lichtjes in mij nooit doven
Reacties op dit gedicht
| Janny Hoogendam: | Maandag, oktober 20, 2003 19:08 |
| Ohhhhh, wat heb ik die nooit dovende lichtjes veel gelezen. Ze waren stuk voor stuk bijzonder, zo ook dez! xxx |
|
| Janneke Koster-Baas: | Maandag, oktober 20, 2003 15:19 |
| De titel komt me heel bekend voor...maar dit is een pracht gedicht... liefs Janneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Rien de Heer |  
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 20 oktober 2003 | ||
| Thema's: | ||