Vant weekend gin ik na een hele lange tijd weer naar mijn grootouders. Ik kwam er binnen en alles bleek me goed te gaan met hun. Maar dat had ik verkeerd gedacht. Normaal gaan ze altijd op reis in de winter en deze winter is anders. Ze gaan niet weg, hij mag niet van de specialisten. Ze hebben zijn hart onderzocht en hij mag niet weg omdat zijn toestand naar achter aan het gaan is.
Als ik hun elke week was gaan bezoeken dan hadden ze misschien wel kunnen gaan, want telkens ze mij niet zien maken ze hun zorgen omdat ze schrik hebben dat er mij iets over komt. Ik ben heel erg lomp geweest, waarom toch. Ik wil mijn opa niet verliezen. Ik ging naar mijn oma en ze dacht dat er ietske scheelde met mezelf, maar toen zij ik haar dat ik de Ronny mist en zij antwoorde daarop dat zij haar zoon ook nog mist nog steeds na 10 jaar. Ik wou haar eigenlijk zegg dat ik niet wil dat er ietske fout met opa gaat want dat ik zowel hem als haar niet kwijt wil, maar ik kreeg het er niet uit. Ik had de moed niet om het te zeggen en begon te wenen. Ik wou dat ik er iets aan kon veranderen.Waarom moet het met de goede altijd slecht gaan. Waarom moeten zij altijd eerst sterven?
Mijn opa heeft al veel meegemaakt en heeft het altijd al doorstaan wel op het nippertje. Nieuwe hartklep,Nieuwe knieschijf moeten laten steken, een peesmacker om zijn hart automatisch te laten werken, drie overbruggingen en electrische schokken.
-xxx- druiveke