De zon zakt stilaan weg achter de huizen.
Nog drie nachten, denk ik dan.
Nog drie keer alleen ontwaken,
eer ik jou weer aanraken kan.
De zon zakt weer achter de huizen.
Eén dag is weer voorbij.
Nog slechts twee keer hoef ik alleen te slapen,
dan ben jij weer bij mij.
De zon zakt stilaan achter de huizen.
Morgen zal het eindelijk zover zijn.
Kan ik jou weer eens omarmen,
samenzijn.
De regendruppels slaan tegen de ramen.
Jij bent niet geweest.
Waarom geloofde ik in jouw.
Alweer een wonde die niet geneest.
Auteur: Eric Van Aelst | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 22 oktober 2003 | ||
Thema's: |