BESCHEIDENHEID DIE ONS VERBLIJD

In het gedicht "Bescheidenheid siert de mens."
werd pas geopenbaard
dat niemand mij nog evenaart
aan `s anders kunnen is een grens.

Maar met mijn onuitputtelijke brein
is het moeilijk om bescheiden te zijn
mijn provider weet niet hoe hij `t heb
al mijn gedichten gooit hij op `t web.

Heel de wereld slaat aan `t reageren
daar zij mijn poëzie zo begeren
want een ieder vraagt in die reactie
een verdubbeling van deze literaire attractie.

Dit verhoogd voor mij de gijn
maar ja `t valt niet mee om dan nog bescheiden te zijn
mij mailt een geisha uit Japan
zij schrijft ik zoek iemand die goed dichten kan.

O leer toch even heel verbaal
het dichten in de Japansetaal
zodat iedere Japanner van jou leert
dat romantische poëzie door ons geisha`s wordt begeert.

Maar word ik van mijn onbescheidenheid bevrijd
dan ben ik weer terug in de realiteit
met een list waarop de humor regeert
maar waar in werkelijkheid geen hond op reageert.

Ik val weer terug in stil gepeins
en beëindig die proza met een grijns
en vervang de gedichtjes met een grap
voor proza met een boodschap.

Bescheiden wordt die dan gepost
ik bent van alle klammer dan verlost
en ik heb dan weer gauw
oog voor de avances van m`n eigen vrouw.

Die vind mij zonder proza een gigant
als ik mij ontferm over afwas en aardappelmand
en als ik mijn computer dan maar uit zet
slechts dan gaat zij tevreden naar haar bed.

Zij sluit dan haar ogen met een grijns
en heeft maling aan een boodschap in `t Latijns
voor haar is slechts de zin van `t leven
om elkaar daadwerkelijk liefde en geborgenheid te geven.

En daar in is zij niet bescheiden
heeft oog voor `s anders noden en hun lijden
zij heeft zich voor ons altijd be-ijvert
en zich zelve steeds weer weg gecijferd.

DdJ.