Geloof me niet
De stinkende illusie zou ons kunnen
brengen naar het hopeloze doolhof
van geliefden die
elkaar liever als dromende vreemdelingen beminnen.
Want vragen zijn als de kussen
die we elkaar
alleen voor de spiegels geven
met de stemmen die in sprookjes geloven.
Als de liefde kijkt
en ons zoekt
en gekken en kabouters
altijd in de verkeerde richting wijzen.
Wijzen is bewijzen en dat begrijp ik want je bent
het bewijs dat geen nieuw sprookje
mij meer wakker maakt
als je mij weer in kelder
van onze dromen
achterlaat.
Reacties op dit gedicht
| lani: | Dinsdag, oktober 28, 2003 19:13 |
| :)... ik blijf in sprookjes geloven, net zoals ik in kabouters en gekken geloven wil ;) *kus, ik gooide er eentje door de spiegel! |
|
| Laurens Windig: | Maandag, oktober 27, 2003 07:28 |
| Hai Vic, Die sprookjes ja, wat zouden wij zonder moeten. Begrijp wel wat je bedoelt. Mooi! |
|
| Erna Muermans: | Zondag, oktober 26, 2003 19:23 |
| goh Victor... het leven is één illusie... de sprookjes zijn om dat leven wat op te vrolijken... ff een andere opgewekte illusie uit het leven aangrijpen...ookal blijft het illusie liefs Erna |
|
Over dit gedicht
| Auteur: victor ruhlmann | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 26 oktober 2003 | ||
| Thema's: | ||