lieve opa,

de leegte die ik voel komt voort uit rouw...
komt voort uit het afscheid emen van jou.
afscheid nemen van een opa zoals jij
kon ik alleen maar dankzij de familie aan mijn zij.
het was ongelooflijk zo vredig als jij daar lag
mijn verdriet werd langzaam draaglijker toen ik de vrede zag.
je kist temidden van een enorme bloementuin
voor jou opa, ook al koste het een fortuin.
geld kon ons niets meer schelen
dit was het laatste wat we met je konden delen.
niets was goed genoeg om je nu nog te geven
als je bedacht wat je ons hebt gegeven in je leven.
iedereen zei "kom op, voor hem is het beter zo"...
maar dat is makkelijk gezegd, zij kenden je niet zo.
als ik oma zag, mijn heldin, verscheurt door al dat verdriet
nam ik het je bijna kwalijk dat je haar hier achterliet.
onzin, want niemand kon ook maar iets voor jou doen
en daardoor was je allang niet meer mijn opa van toen.
van binnen werd je verandert door iets wat niemand ziet
en dat deed ons, maar vooral jou zoveel veel verdriet.
echter opa, niemand zal vergeten hoe je vroeger was
en alles kwam boven toen ik de linten las.
"dag lieve opa".."een laatste knuffel".."nu moeten we jou voor altijd missen"
onze liefde was oprecht, daar kan niemand zich in vergissen.
lieve opa, ik mis je en je zit er nog steeds, hier in mijn hart
en hoe ver ook verwijdert, we zijn nooit echt apart.

groetjes + -xxx-


(ik heb dit gedicht gemaakt omdat mijn ene opa is overleden en omdat mijn andere een hersenbloeding heeft)