Ik vraag me af...
Ik vraag me af
of jij,
ja jij,
mijn letters soms leest.
Je hebt ze gelezen.
Ooit.
Lang geleden.
Misschien niet zo
lang geleden.
Maar toch.
Ik vraag me af
of je me soms ook ziet
als je je ogen sluit.
Of je mijn stem
ook hoort weerklinken
in een koude kamer.
Mensen denken
dat ze me kennen.
Maar enkel jij hebt
mij
ooit gekend.
Weet je.
Als ik je hoor,
wil ik wegrennen.
Als ik je voor me zie,
wil ik huilen.
Want de pijn
van jouw gemis
in mijn leventje
doet zo verschrikkelijk
veel pijn.
Die pijn zal er altijd
blijven zolang
mijn liefde voor jou
niet wijkt.
Nooit zal wijken.
Nooit zal willen wijken.
29/10/2003
Reacties op dit gedicht
| dedwig: | Donderdag, oktober 30, 2003 12:49 |
| na een tijd verminderd het wel! let maar op! veel succes nog! dikke swoen dedwig |
|
| hélène: | Donderdag, oktober 30, 2003 10:29 |
| Sofieke wat een mooi triest en heel herkenbaar gedicht! Liefs, Hélène |
|
| Ton Rijkers: | Woensdag, oktober 29, 2003 23:28 |
| Hoi Sofieke, Een mooi...maar o,zo verdrietig gedicht... Mail me nog eens wil je? Groetjes, Ton |
|
| River Insect: | Woensdag, oktober 29, 2003 22:39 |
| Wat mooi.. wat triest.. :'( | |
Over dit gedicht
| Auteur: *Sofieke* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 29 oktober 2003 | ||
| Thema's: | ||