Terugkijkend in verdraaide vormen
Afspelend hoe het had moeten zijn
De waarheid wat vertekent
In gedachten
Totdat
Jou blik de mijne kruiste
Na een lange periode van zwijgen
En het in die ogen geschreven stond
Hoe het eigelijk zat
Nog steeds hersenspinsels
Die hopen op gemis
Maar het zal nooit meer zijn
Vol emotie lopen ogen leeg
T hart staat even stil bij het besef
Als daarna grip hervat wordt
En er terug word gekeken
Als mijn woorden en gebaren
Maar duidelijk konden maken
Hoe erg ik je mis
Hoe graag ik weer vrienden met je wil zijn
Je lachje, die pretlichtjes in je ogen
Je op-en-neergaande krullen
Je uitspraken, dom en wijs
Je armen om in weg te kruipen
De vertrouwdheid
En het gevoel van thuis zijn
Mis je dat allemaal dan niet?