Alweer 2 jaar geleden,
kreeg ik het bericht,
dat u was heen gegaan.
Misschien wel,
naar een beter bestaan.
Weg was voor u,
alle pijn die u heeft geleden.
Voor u was ik blij,
nooit meer pijn hoeven voelen.
De hemel heeft er een engel bij,
maar ik ben er 1 kwijt.
Nooit meer zal ik u,
een zoen kunnen geven.
Nooit meer. . .
en ik moet nog zo lang.
Altijd als ik het niet meer zie zitten,
dat ik alleen maar kan huilen.
Dan denk ik aan u,
hoe u vocht voor uw leven.
Hoe u wou blijven leven,
om ons allemaal liefde te kunnen geven.
Als ik dan aan u denk,
weet ik weer ik moet door gaan.
Ik moet vechten voor alle mensen,
die mij liefhebben en die ik lief heb.
Ik mag dan niet meer,
naast me kunnen staan.
Maar u heeft een kracht achter gelaten,
en die gedachten laat ik nooit meer gaan.
Door u kan ik door,
door u kan ik vechten.
En daardoor met u altijd,
een beetje met mij verbonden.
| Boudaatje: | Zondag, november 02, 2003 20:35 |
| Ik vind jouw dichtie heel mooi en ben totaal niet mee eens met mijn onderbuur. Hoe kan je iemand vergeten van wie je ontzettend hou? Ik heb ook mijn omaatje verloren en snap heel goed jouw dichtie,ik zou me niet kunnen voorstellen niet meer aan haar denken, en van haar houden enkel omdat ze hier niet meer is.... Syllieme hou je oma maar heel hard in je hartje. Knuffs Boudaatje |
|
| Rmm: | Zondag, november 02, 2003 13:44 |
| als psycholoog vindt, dit een beetje teveel van het goede.. vergeet je oma en ga verde met je leven | |
