Ik voel leegte,
leegte in mezelf
ik ben het toonbeeld van verdraagzaamheid
maar voor mij heeft niemand tijd;

Niemand begrijpt mijn verdriet,
een enkeling die het ziet,
want ik ben niet echt die stoere meid,
tenminste, niet altijd;

Achter dit masker schuilt een kind,
die de wereld vaak eng en donker vindt,
die bang is om gekwetst te zijn,
want dat is naar en dat doet pijn;

Als ik soms mijn masker af wil zetten,
dan zijn er altijd mensen die me dat beletten,
want in een wereld als deze
mag je toch niets vrezen?

Ik vind het niet eerlijk, maar gemeen
want waar kan ik met mijn verdriet dan heen?
Ik schrijf het vaak in mijn gedichten,
want dan kan ik alles eruit lichten;

Ik hoop op een wereld waarin je mag delen
al je verdriet, net als zovelen
die roepen dat ze gelukkig zijn,
maar is dat waar of is dat gein?

Eens komt de dag dat ik mijn masker af zal zetten,
dan kan geen mens me dat beletten,
dan kan ik mezelf zijn, voor altijd
en zeggen: ik ben trots op je, meid!