Stad der verloren zielen

Grote lege straten in een dode stad
Helemaal verwoest, verlaten
Daar loopt ze dan, bevend van de kou.
Nou ja,je kent dat wel,
Eenzaam, bang, stilzwijgend
En toch…diep vanbinnen schreeuwt elke spier, elk bot het uit
Elke stap dreigt de laatste te worden
Waar gaat ze eigenlijk heen? Zal ze het nog wel halen?
Nu ze helemaal uitgeteld is,
Haar muren zo goed als afgebrokkeld zijn
Het enige wat nog rest is,…
een groot, altijd blijvend litteken
Haar ziel is getekend voor het leven
Het beetje leven dat nog overblijft
De helse pijn kerft onmenselijk diepe wonden in haar lichaam
Nee, ze heeft geen specialisten nodig, geen dokters
Ze is niet gestoord, gek of geestesziek
Het enige wat ze nodig had, was een vriendelijk hand
Een warm hand dat zich verbond met de hare
En het nooit meer loslaten zou
Want ze heeft er al veel aangeboden gekregen
Maar steeds kwamen ze los, stond ze weer alleen
Waarom nog zoeken, waarom nog proberen?
Is het niet beter dat ze stopt? Dat ze zich laat gaan?
Het zou haar heel wat besparen,
De zoveelste teleurstelling, verloren moeite
Hadden ze haar maar nooit losgelaten
Waarom nog geloven?
Trouwens, misschien is het toch al te laat
Misschien heeft de pijn haar lichaam al volledig open gereten
En misschien is haar hart, haar ziel al helemaal doodgebloed