Gewoon een gedachte
ik schrik er van
is het wel gewoon
om te denken
om te weten
dat ik niet zal huilen
mocht hij doodgaan
dat ik hem niet zal missen
omdat hij niet de opa is
die ik zo graag wil
waar ik zo naar verlang
het enige wat hem interesseerd
of ik al afgevallen ben
ik pas niet meer bij de familie
iedereen is dun, ik niet
iedereen is sportief
ik ook, maar anders
op een manier die hij niet begrijpt
ik kan niet beter
toch verwacht hij dat
ik kàn dat niet
en trouwens
hij accepteerd me toch niet
als hij wist
wat ik eigenlijk zeker weet
het is niet het juiste woord
maar dan vindt hij me anders
negatief anders
onacceptabel anders
wat heb ik aan hem
niets toch
al is hij wel familie
zo voelt het niet
zal hij ooit trots zijn
op iets wat ik gedaan heb
en voor mezelf wel een prestatie vind
waarschijnlijk niet
kan ik ooit mijn haren kleuren
zonder dat hij kritiek geeft
zonder dat hij laat merken
dat hij het niet mooi vindt
waarschijnlijk niet
durf ik ooit mezelf te zijn bij hem
durf ik ooit tegen hem te zeggen
wat ik werkelijk denk, voel en ben
waarschijnlijk niet.
Toch stom
het blijft familie
maar ik ben bang
dat ik hem niet zal missen
en geen traan zal laten
mocht hij doodgaan.