Nevelig
In nevelen gehuld, het landschap,
elke stap die ik zet verdwijnt weer,
waar ik was zie je mij niet meer,
bang voor één enkele misstap.
Langzaam vorderen, meer kan ik niet,
geen herkenbaar punt om me heen,
angst omsluit mij van kop tot teen,
niemand die mijn worging ziet.
Het einde lijkt plots heel nabij,
de strijd bijna gestreden.
En dan een puntje, eerst nog klein,
komt nader, dan sneller dichterbij,
een botsing nog net vermeden,
blij weer met zijn twee te zijn.
elke stap die ik zet verdwijnt weer,
waar ik was zie je mij niet meer,
bang voor één enkele misstap.
Langzaam vorderen, meer kan ik niet,
geen herkenbaar punt om me heen,
angst omsluit mij van kop tot teen,
niemand die mijn worging ziet.
Het einde lijkt plots heel nabij,
de strijd bijna gestreden.
En dan een puntje, eerst nog klein,
komt nader, dan sneller dichterbij,
een botsing nog net vermeden,
blij weer met zijn twee te zijn.
Reacties op dit gedicht
| Wheelgranny: | Woensdag, november 05, 2003 12:27 |
| Een prachtig sonnet, Edith! Bedankt. Liefs Wheelgranny |
|
| Jannie Hoogendam: | Woensdag, november 05, 2003 10:00 |
| Prachtig, Edith xxx Jannie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Edith Meyers | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 05 november 2003 | ||
| Thema's: | ||