wuiven
tot gisteren was het tevergeefs, dat luidkeels
zwijgen uit de diepte. ik kon niet meer
dan zwaaien naar wolkwoordjes uit m’n mond,
vervlogen voor ze klank werden. handen
reikten wel, maar niet tot in de wonde van m’n
schreeuw, niet tot in de enge eenzaamheid.
vandaag kan alles anders zijn, of vooral veel
worden. meer dan veilige chaos, anders dan
ik tevergeefs geworden ben. wat moet ik met
een hand die dichter komt dan ik bij mezelf ooit
ben geweest. hoe moet ik tastbaar anders be-
grijpen? in zwijgen ligt diepte zoveel verder
dan je komen zal. misschien kan je even halt
houden, en wuiven. onzichtbare letters ver-
schijnen wel onder je vingers, als pijn te
strelen is: morgen. als het goed wordt, anders.
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Vrijdag, november 07, 2003 16:37 |
| Doet me denken aan Amélie Poulain, die in de wolken echt iets zag gebeuren, of in het reusachtige Parijs bijzondere geluiden kon horen. "Wat moet ik met een hand?" Het is beangstigend, hoe een ander dicht bij kan komen op een manier die je voor jezelf niet toelaat. Laat hem/haar dit lezen en zachtjes wuiven. "Woorden naar mij toe waaien" schreef ooit iemand hier op deze site, ik geloof Lani. Je wuifde je eigen woorden weg, een ander zal allicht nieuwe woorden naar je |
|
| Ana (stacia): | Vrijdag, november 07, 2003 11:01 |
| we zijn hier ... stil of luid ... maar we zijn hier ... en we blijven ... liefs ana |
|
| de nifter: | Vrijdag, november 07, 2003 10:09 |
| goh.... de verwarring goed onder woorden gebracht zeg | |
Over dit gedicht
| Auteur: pooky | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 07 november 2003 | ||
| Thema's: | ||