Er staan veel roden strepen in mn lijf,
doordat anderen zeggen: Achterlijk wijf!
Het laat lidtekens achter op je armen,
als er niemand is om je op te warmen.
Je staat er alleen voor,
maar je moet er toch door.
En je woede moet je kwijt,
ook al heb je daarna spijt.
Je zet het mes op je lichaam,
en je kijkt nog ff door het raam.
Zeker weten dat er niemand kijkt,
niemand die nog ff zeikt.
Er staat niemand,
naar je te kijken aan de overkant.
Je zegt nog een paar zinnen,
voordat je gaat beginnen.
Je bied je verontschuldigingen aan,
voor alles wat je hebt gedaan.
En voor alles wat je gaat er gaat gebeuren,
voorals er mensen gaan zeuren.
Je ziet geen andere uitgang,
en daarom ben je bang.
Je wilt weg van hier,
alleen voor je eigen plezier.
Langzaam begin je met snijden,
je gaat je armen inwijden.
Het bloed begint te vloeien,
als bloemetjes die beginnen met bloeien.
Er komt steeds meer en meer,
maar het doet absoluut geen zeer.
Want je wilt hier vandaan,
maar er is niemand die ja laat gaan.
Je bent bang voor je mensen te kwetsen,
en daarom begin je met schetsen.
Geen diepe sneden,
je moed is weg gereden.
Er komt een angst opzetten,
die je van het snijden beletten.
Het mes valt op de grond,
en allemaal bloed op de plek waar je stond.
Je kijkt in de spiegelende ruit,
en je ziet, je woede is er uit.
Nu ben je alleen nog maar bang,
want je hoort iemand op de gang.
Het komt steeds dichter bij,
en je spring pijlsnel opzij.
Langzaam gaat de deur open,
terwijl jij daar maar zit te hopen.
Snel ga je door het raam naar buiten,
en je gluurt stiekem door de ruiten.
In de kamer zie je een vaag persoon,
en ze boent de vloer schoon.
Je ziet niet meer echt goed,
en zo zie je maar wat snijden met je doet.
Je begint je steeds duizeliger te voelen,
en snel zoek je iets om de koelen.
Het enige dat je nu nog ziet is mist,
je valt op de grond en je wist:
In de kamer staat iemand die van je houd,
maarja, nu heb je het al heel koud.
Het verdriet van je moeder merk je niet,
doordat je niets meer ziet.
Je weet niet hoeveel pijn ze heeft,
en hoeveel ze werkelijk om je geeft.
Je bent er neit meer,
en dat doet veel mensen zeer.
Denk na voordat je iets doet,
ook al denk je dat het moet!
Doe niet zo maar dingen,
want tranen beginnen te zingen.
En veel mensen hebben verdriet,
en het erge is dat jij het ziet.
Alleen te laat,
maar er is geen weg die terug gaat.
Nu heb je er spijt van,
maar er is niets wat je eraan veranderen kan.
*Adriƫl*
*13-11-2003*