Leven was te vreemd voor hem
Hij kwam zomaar uit de zon
Hij wilde ‘vrij’, niet klem
Ik wilde dat ik het kon
Heel soms verlang je naar de pijn
Want dat gevoel is dan zo fijn
Dat gevoel, zodat je weet waarom je je zo rot voelt
Zodat anderen begrijpen wat je bedoelt
Meestal is het gevoel er wel maar blijft de pijn uit
’t ligt op het puntje van je tong, zit vlak onder de huid
Huilen gaat niet meer, lachen al helemaal niet
En er is niemand die het snapt of ziet
Het steken van de draak
Maar meer kapot dan je denkt
Hetgeen je bereikt is vaak
Iemand die wordt gekrenkt
De gulle lach die dat met zich mee brengt
Gaat altijd ten koste van iemand
Is het geluk of verdriet dat wordt verlengt?
Heb je het zelf nog wel in de hand?