Tijd (en) verlies
De stad ontwaakt
en de wilde dans der dwazen,
herneemt zijn zotte ritme.
Geen tijd om een kopje koffie,
een vlugge kus aan het vrouwtje
en de kinderen wuiven hem al uit.
Ze lopen als een mierenhoop
naar hun ijzeren monsters,
om weer de file te overwinnen.
Na het geworstel van de ontelbare wielen
op het ritme van het getik der tijden,
zit hij achter zijn pc scherm.
De dag wordt gevuld
met het gerinkel
van de telefoons.
Bevelen vallen
in zijn oren
zonder te denken.
Eindelijk het einde
van een werkdag
en weer snel naar huis.
Het huis,
verdiend door geld
staat er nog steeds.
Maar geen warme onthaal
van de lief hebbende eega
met de kinderen...
Daar staat hij,
de carriereman,
die dacht dat hij liefde kon kopen.
Helemaal alleen....
Reacties op dit gedicht
| greet1002: | Vrijdag, november 21, 2003 16:25 |
| Ook niet leuk om zo te moeten arriveren. xxx Greet |
|
| Jannie Hoogendam: | Donderdag, november 20, 2003 22:38 |
| Hij is steengoed! Zo gaat dat in het leven klasse gedicht! xxx jannie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bert Lagom |  
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 20 november 2003 | ||
| Thema's: | ||