Maar
Maar
Zo graag zou ik,
schreeuwen om hulp,
janken van de pijn,
maar de angst,
snoert me mond.
Alles komt op me af,
en ik raak in paniek,
er is geen uitweg meer,
geen kant kan ik op,
het maakt me gestoord.
maar
Vraag me niks,
vraag niet wat er is,
want antwoord krijg,
je toch niet,
het spijt me...
25-11-03
Reacties op dit gedicht
| * Angel *: | Vrijdag, december 05, 2003 18:34 |
| Prachtig gedicht! Echt heel erg mooi! Sterkte.... * Angel * |
|
| gunther vandenberghe: | Dinsdag, november 25, 2003 21:11 |
| spijtig hoor! de ontzeggende verlossing een mens blijft hier toch op zijn honger |
|
| Marlies: | Dinsdag, november 25, 2003 19:46 |
| Je komt er wel. zodra je er klaar voor bent kan je altijd bij me tercht. Neem je tijd Liefs |
|
| jazzzz: | Dinsdag, november 25, 2003 18:15 |
| Gooi het in ieder geval op papier eruit, schrijf het van je af, alles waar je mee zit. Een volgende stap is misschien dat je er voorzichtig over durft te praten.. Succes!! liefs, |
|
| Oorlam: | Dinsdag, november 25, 2003 12:01 |
| mooi geschreven en zo heb je het toch gezegd! knap, | |
| Boudaatje: | Dinsdag, november 25, 2003 11:53 |
| herkenbaar. Praten???? Schrijf het anders op, in tekst of gedicht en zet het vel papier onder zijn of haar neus. Knufs Boudaatje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: hadassah | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 november 2003 | ||
| Thema's: | ||