Voor zover een dichter iets van het leven begrijpt

snap ik niks van wat ik zie

Er gaan voorwerpen door de ruimte

die plaatjes projecteren; water land

Te midden van miljarden

kan je niks anders dan eenzaam zijn met

bekrompen geest. Kennisloos komt geen buitenland

je dichter, prevelende in de wind vervlogen psalm

Voor zover een dichter midden in het leven staat

val ik er met beide benen buiten

Buiten is als breekbaar glas, binnen roest ik weg: oud ijzer

Zonder mening ben ik bevangen door

erosie-angst. Dat ik aan het afbrokkelen ben, ruine

Breekt het uur me af, bouwt het op tot nieuwe dag

mag ik alleen zijn met mijn rimpels?

Voor zover een dichter stil zit ben ik een en al rumoer

Onrustig trillend; Parkinson's beste volgeling

Wat ik toevoeg: onvolkomenheden

van een man zonder doel, als losse flodder loop ik maar wat rond

leef ik maar wat raak, breek ik hier en daar een hart

of honderd. Drink ik maar wat liters, zoek ik eindeloos

de verharde weg naar de stad vol besluiten en wetten

voor zover een dichter zich daar aan houden zou