Herfstwinter
In het park waar ik wandel
kleeft adem
dicht tegen de grond
en vormt een gekleurd
pakket hartenbladeren.
De toren die altijd
het noorden aanwijst,
is verdwenen in het
poëtische gemor
van de dag.
Een jongen loopt voorbij.
Het witijzeren prieeltje.
Op het ritme van de vrieskou
lacht hij.
Ik lach terug.
Walburgpark, 27 november 2003
Reacties op dit gedicht
| Ton Rijkers: | Donderdag, november 27, 2003 22:09 |
| Hoi Sofieke, Even later als ik omkeer zie ik nog zijn gouden lach Ik zie plotseling de zon weer 't is lente op een herfstdag Groetjes, Ton |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Sofieke* | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 27 november 2003 | ||
| Thema's: | ||