Samen
De partner kijkt met lede ogen aan,
Hoe het hun partner de laatste jaren is vergaan.
Langzaam werden zij steeds slechter,maar zagen daarbij een echte vechter,
Het is die machteloosheid en het niets kunnen doen,
Waar is toch die gene van toen.
Ze zien het verdriet in hun ogen en de pijn
En hebben het gevoel ik kan niks doen ook al is dat maar schijn .
Want waar zou we zijn zonder hun zorgen en begrip,
Ze halen ons toch steeds uit die dip.
Kom maar hier met je tranen ik vang ze wel op ,
We geven de gene zonder begrip gewoon een schop.
Maar die woorden vallen soms zwaar en dat doe je niet gauw.
Maar ze hebben het er voor over en volgens mij betekend dat trouw.
Zo zien we maar weer fibromyalgie heb je samen ,
Vraag maar aan je naaste ze zullen het beamen