Stervend bezinnen
Verbazingwekkend verzuchtend
de angst onderdrukkend
de onuitgesproken pijn
ontkoppeld van mijn 'zijn'...
de zorgen van morgen
laat ik rusten
in vandaag
de liefde ontluikend verborgen
heel traag, verlangend gestaag
ooit komt de dag waar
alles is zoals het moet
de einde van mn levensloop,
de ceremoniële stoet
die leidt naar het begin
waar ik me opnieuw bezin
en deze gedachtengang tot
één geheel spin...
Reacties op dit gedicht
| Wheelgranny: | Zaterdag, november 29, 2003 23:43 |
| Ofwel een levenscyclus?! Ingenieus bedacht, Sedrich. Liefs Wheelgranny |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sedrich | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 november 2003 | ||
| Thema's: | ||