jank niet meer
jank niet meer?
nacht zou vernieuwing kennen:
het knikken van woorden
bevestigt donkere pijn.
ongesproken klank
gezien, gevoeld.
geweten. dat flitsen en
gedachtengedoe maakt
zo moe. niet vergeten
proberen
tot verblind
nacht is nooit ten einde.
ik voel het zijn vingers
bewegen blijven raken.
hij voelt mij kraken.
ik voel niet nieuw,
het ongesproken nee
loopt weer
mijn dagen uit
in zwarte vegen.
Reacties op dit gedicht
| Stompie: | Maandag, december 01, 2003 15:20 |
| Heel mooi hoe je hier het woord 'tranen' vermijdt en alleen door de titel aangeeft. Het is zichtbaar in de mascara die uitloopt. De nacht verfrist je geest niet, maar brengt spoken dichterbij. Je kraakt onder de aanraking als breekbaar hout. |
|
| Sheena: | Zondag, november 30, 2003 11:01 |
| heel bijzonder, toch zijn er nachten dat je lachen kan, en hoe .. nietwaar? *smile* | |
Over dit gedicht
| Auteur: pooky | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 30 november 2003 | ||
| Thema's: | ||