Ik lig in bed, kan de slaap niet vinden
Ik lig te piekeren over wat er rond mij gebeurd
Uren lig ik te woelen
Uiteindelijk zak ik weg In een rusteloze slaap
Ik wandel uren aan een stuk
Zonder enig besef van waar ik ben
Plots blijf ik staan Ik kijk om me heen
Verwonderd en angstig om waar ik ben
Ik sta in een duister bos
Ik probeer een herkenningspunt te vinden
Het lukt me niet
Ik kan enkel bomen en gevaarlijke planten onderscheiden
Verdwaasd zoek ik verder
Het geluid van een uil en
Ritselende bladeren doen me opschrikken
Bang stap ik verder om een uitweg te zoeken
Bij elke stap die ik zet komt het besef
Dat ik vastzit in mijn verleden
Ik zie iedereen die me gekwetst heeft
Iedereen lacht om mijn angst
Armen en handen die me vast grabbelen
Ik zie taferelen van dingen die gebeurd zijn
Beelden van alles wat me overkomen is
Beelden van mensen die ik ben kwijtgeraakt
Beelden van mensen die me willen raken
Ik kom in situaties die me al overkomen zijn
Stemmen die niet uit mijn hoofd willen
Nog meer handen die me op de grond proberen te trekken
Ze willen me niet laten gaan
Ze willen me in de duisternis houden
Ze duwen en trekken
Zoveel moeite om overeind te blijven
Eindelijk zie ik het einde van de duisternis
Ik zie een verlichtte plaats met mensen uit het heden
Ik zie mensen die om me geven
Ik wil naar hen toe, maar ze laten me niet gaan
Ik wil terug naar mijn heden, ik wil naar mijn toekomst
Ik schop en sla om me heen
Duw iedereen van me af
Een zwaar gevecht met mijn verleden
Maar ik word geroepen door mijn heden
Nog steeds handen die me proberen terug te trekken in de duisternis
Ik trek en sleur me in de richting van het licht
Beetje bij beetje win ik terrein Vrienden steken hun hand uit
Met alle macht trekken ze me uit de kluwen van de duisternis
wanneer ik hun hand vast neem
Weer een gevecht gewonnen
Ik ontwaak uit mijn rusteloze slaap en voel de liefde van mijn vrienden
Dan weet ik: ik sta niet alleen in dit angstaanjagende leven
Er zijn mensen die om me geven
Er zijn mensen die me willen helpen