Jouw daad, mijn dood.
Jaren,
maanden,
weken,
dagen,
uren,
zonder jouw.
Tijden lang,
mijlen ver,
maakte liefde mij benauwd.
Toen jij!
Jij kwam.
Jij maakte los,
wat geen ander mij kon geven.
Toen kwam
mijn dood.
Mijn ziel
tot schroot!
Hoe kan ik nu nog leven!?
Toch is nog steeds.
Geperforeerd.
Mijn liefde er voor jouw.
Ondanks jouw vuile ongelofelijke
zwendel in de trouw.
Maakt het me blind?
Ben ik een mol
in de wereld van de liefde?
Mijn hart, KAPOT,
door wat jij deed.
Toch ben jij nog mijn liefste.
Reacties op dit gedicht
| Sophietje: | Donderdag, december 04, 2003 20:44 |
| wow, wat een geweldig mooi gedicht. Echt right to the point! ga zo door! |
|
| bieke: | Dinsdag, december 02, 2003 14:34 |
| Het verstand en het hart, twee andere begrippen.. Liefs Bieke, |
|
| sunset: | Dinsdag, december 02, 2003 10:22 |
| Liefde, echt 'houden van' heb je niet / nooit zelf in de hand. Herkenbaar pijnvol, en hopeloos verwoord. Liefs / sunset |
|
| *Shanti*: | Dinsdag, december 02, 2003 09:00 |
| Liefde is niet blind, liefde wil niets zien.... Sterkte, namasté, Shanti |
|
| Cest moi: Bob: | Dinsdag, december 02, 2003 08:53 |
Over dit gedicht
| Auteur: Cest moi: Bob | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 02 december 2003 | ||
| Thema's: | ||