Soms,heel even voel je je verloren
Het begint al bij het ochtend gloren
De zon die gisteren nog volop scheen
Schijnt ver te zijn afgedwaald
Je voelt je zo hopeloos alleen

Je voelt even machteloos
En tijdelijk heel troosteloos
De sterren lijken aan schittering
Kracht te hebben ingeboet

Het is net een heel verdrietig lied
Dat maar door zeurt in je hoofd
Je wilt opstaan,maar je kunt het niet
Je bent onaangenaam verdoofd

Iets anders wil je eventjes niet horen
Je denkt: ' Laat me maar eventjes'
'Ik wil niet dat je mijn rust zal verstoren'

Maar dan plotseling,een twinkeling
Een mooie schittering in je ogen
En het gevoel van de vergetelheid
Heb je ineens weer omgebogen

Je bent toch in je lief- en zaligheid
Weer tot jezelf gekomen
Zoals je altijd bent
En zoals iedereen je kent

Stemmingswisselingen zullen er altijd zijn
Dat siert je,want je bent nog steeds een mens
Soms voel je liefde en genegenheid
Vaak ook liefde en vrolijkheid
Maar soms ook teleurstelling en pijn

Zo is nou eenmaal het leven
Je mag soms nemen
maar je moet ook vaak geven
Het is okee als je soms verdrietig bent
En heel even jezelf niet meer herkent
Zolang je maar op jezelf blijft vertrouwen
En mensen om je heen hebt
Op wie je altijd kunt bouwen

Dan zul je echt compleet gelukkig zijn
En kun je omgaan met de momenten
Die soms vervuld zijn van pijn
Vaak ook teleurstellingen bovendien
Maar die maken weer dat je dankbaar bent
Voor de magische momenten in je leven
Met de fantastische mensen die je kent