De verdriet blijft
Ik doe het wel alleen, dat kan ik heus wel aan,
want al mijn hele leven, heb ik al alleen gestaan.
Niemand die het merkte, niemand die het zag,
niet aan mijn ogen, en niet aan mijn gedrag.
Alleen boven en maar hopen op een sprankeltje geluk, gevangen in mijn eigen gedachtes, en iedereen maar denken haar leven kan niet meer stuk.
Een zogenaamde mooie glimlach, en altijd lief,
maar van binnen een hoop verdriet, ongelukkig en naief.
Ik ben een gevangenis, gevangen in mezelf,
altijd donker en negatief, dat is het enige wat teld.
Het kan me niets meer schelen, want altijd ben ik alleen,
ik ben zo hard geworden, nog harder dan een steen.
Alleen maar schuld van binnen, geen sprankeltje geluk,
en iedereen maar denken, haar leven kan niet meer stuk.
want al mijn hele leven, heb ik al alleen gestaan.
Niemand die het merkte, niemand die het zag,
niet aan mijn ogen, en niet aan mijn gedrag.
Alleen boven en maar hopen op een sprankeltje geluk, gevangen in mijn eigen gedachtes, en iedereen maar denken haar leven kan niet meer stuk.
Een zogenaamde mooie glimlach, en altijd lief,
maar van binnen een hoop verdriet, ongelukkig en naief.
Ik ben een gevangenis, gevangen in mezelf,
altijd donker en negatief, dat is het enige wat teld.
Het kan me niets meer schelen, want altijd ben ik alleen,
ik ben zo hard geworden, nog harder dan een steen.
Alleen maar schuld van binnen, geen sprankeltje geluk,
en iedereen maar denken, haar leven kan niet meer stuk.
Reacties op dit gedicht
| ~Reality~: | Donderdag, december 04, 2003 19:54 |
| Yups, stel je open voor mensen die je vertrouwt.. Probeer over je gevoelens je praten Je hebt denk wel de kracht om door te zetten!! Liefs en Sterkte he |
|
| jackie53: | Donderdag, december 04, 2003 16:08 |
| Zo te lezen ,kan het je wel degelijk schelen,denk niet dat je zo hard bent want ik geloof dat er onder dat laagje een mooi mensje schuilt ,die alleen de kracht moet vinden haar echte neusje te laten zien!! xxxliefs jackie53 | |
| Helene01: | Donderdag, december 04, 2003 15:41 |
| Heel herkenbaar, vroeger was ik ook zo... Maar je moet jezelf openstellen, eerst voor jezelf, dan voor anderen. Je zal zien dat het leven je veel meer biedt dan verdriet en ongelukkig zijn. Groetjes, Ellen |
|
| brinkieloontje: | Donderdag, december 04, 2003 11:31 |
| hoi.. ik herken hier mezelf in.. ik wil alleen zeggen: geef neit op.. sterkte ermee.. het komt goed.. xxxxxxxxxxx ilona |
|
| Cathy024: | Donderdag, december 04, 2003 00:37 |
| Ooit had ik dezelfde gedachte, maar er was wel 1 verschil... Ik zat met een kindje... Ik wil je 1 raad geven. Geef het niet op! Niet lang erna heb ik de man van mijn leven gevonden en nu ben ik gelukkiger dan ooit. Al de rest die mijn verdriet en problemen zogezegd niet zagen zijn van mij in de hoogste boom kunnen kruipen, ja, zelfs mijn familie. Ik hoop dat het in orde voor je komt. Dat meen ik uit de grond van mijn hart. | |
| matahari: | Donderdag, december 04, 2003 00:33 |
| ook ik ben bijna altijd alleen;ben getrouwd geweest maar voelde mij leeg van binnen door bedrog en overspel.dat gedicht lijkt wel door mij geschreven,maar kop op...eens zal de zon ook voor jou gaan schijnen...sterkte | |
| Nelly: | Donderdag, december 04, 2003 00:18 |
| Stel je Open ! Je ziet dan dat er mensen zijn die ondanks alles van je houden !xxxx Nelly. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: 0192837465 | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 04 december 2003 | ||
| Thema's: | ||