wij..werdt ik&jij
De geur van de bomen..
de ondergaande zon..
de sterren..
ik zal nooit vergeten hoe het begon..
jij & ik..
altijd samen..
zo moest het toch zijn??
maar na al die mooi dingen
kwam de onverdraagbare pijn..
de afstand haalde ons twee uitelkaar
samen zijn dat mocht toch niet..
iedereen met al hun meningen..
dat deed mn zo'n verdriet..
wij samen...
niemand gunde ons dat geluk..
al die problemen,dat verdriet..
het maakt "ons" stuk...
"ons" bestond niet meer..
en "wij" werdt verleden tijd...
toch mis ik je iedere dag..
en heb ik nog zo'n spijt...
Ik wil niet terug..
en ik wil niet weer de "wij"
toch blijven de herinneringen..
me als de dag van gister bij...
Liefs
Pricilla...
Reacties op dit gedicht
| Dechamps Benny: | Zaterdag, december 06, 2003 00:19 |
| echt ik ken het gevoel, khad ook een meisje van hongarije en niemand steunde mij en bij haar thuis hetzelfde echt kversta je 1000 procent ps mooi gedichtje | |
| lieverdje: | Donderdag, december 04, 2003 17:47 |
| heel erg mooi geschreven, dit is nou echt vanuit t gevoel geschreven... meissie hou vol, alles komt in orde echt waar:) veel liefs Paul |
|
| *Shanti*: | Donderdag, december 04, 2003 17:46 |
| Je voelt de weemoed.. Heel mooi verwoord! Sterkte, namasté, Shanti |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Cheseri* | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 04 december 2003 | ||
| Thema's: | ||